Istnieje wiele sposobów na zwiększenie szczęścia, ale jednym z najważniejszych jest chodzenie do kościoła.
Pewnie nieraz słyszałeś, jak ludzie, opisując swoją wiarę, mówili, że są „duchowi, ale nie religijni”, i zastanawiałeś się, co to naprawdę znaczy.
Większość z nas często używa słów „religia” i „duchowość” zamiennie, a przecież są to zupełnie odrębne pojęcia.
Jaka jest więc różnica między religią a duchowością? W tym artykule zdefiniujemy oba te pojęcia i wyjaśnimy, czym się od siebie różnią.
Definicja religii
Religia powszechnie odnosi się do instytucji, która posiada zestaw zorganizowanych praktyk i ustrukturyzowany system wierzeń podzielanych przez i wśród tych, którzy są członkami tej instytucji. Przekonania, często transcendentne, są przekazywane z członków na konwertytów i opierają się na formalnie udokumentowanym wyznaniu wiary lub na ustalonych praktykach kulturowych.
W obu przypadkach w każdej religii istnieją profesjonaliści, którzy pełnią funkcje kierownicze i reprezentują formalne aspekty instytucji. Przywódcy często odprawiają pewne rytuały związane z podstawowymi wierzeniami danej religii, które stanowią fundament tego, jak powinno wyglądać życie człowieka.
Jako wspólnota lub grupa podzielająca te same przekonania, religia funkcjonuje jako niezwykle wspierająca sieć społeczna. Tworzy ona praktyczne implikacje dla codziennych zachowań zgodnych z wierzeniami, rytuałami i praktykami grupy. Członkowie danej religii często przestrzegają również charakterystycznych zasad ubioru (zwłaszcza przywódcy religijni), kodeksów moralnych i działań, które są nakazane przez istotę nadprzyrodzoną.
Osoba religijna jest zaangażowana w przestrzeganie wytycznych ustalonych przez swoją religię. Przestrzega obrzędów i praktyk, takich jak regularne uczęszczanie na niedzielne nabożeństwa w kościele w przypadku chrześcijan, przestrzeganie szabatu w przypadku Żydów czy post podczas ramadanu w przypadku muzułmanów.
Definicja duchowości
Duchowość odnosi się do duszy i wewnętrznego „ja”. Bycie duchowym wiąże się z posiadaniem własnego zestawu przekonań i praktyk oraz poszukiwaniem celu życia. Definicja duchowości każdej osoby może się zmieniać przez całe życie, dostosowując się do indywidualnych doświadczeń poprzez osobiste studium i autorefleksję. Celem duchowości jest uświadomienie sobie swojej wrodzonej siły, która pozwala zwalczyć wszystkie życiowe wyzwania i połączyć się z czymś większym od nas samych. (Aby dowiedzieć się więcej, oto 10 sposobów na to, jak możesz być uduchowiony).
Duchowość jest uniwersalnym, spersonalizowanym doświadczeniem, a doświadczenie każdego z nas jest wyjątkowe. Ktoś może opisać doświadczenie duchowe jako święte lub transcendentne, albo po prostu jako prawdziwe poczucie życia i poczucie wzajemnego połączenia, albo czystą wdzięczność. Można należeć do grupy religijnej, a mimo to być uduchowionym, i odwrotnie.
W rzeczywistości niektórzy uważają, że ich duchowość jest ściśle związana z religią, podczas gdy inni mogą mieć swój własny, osobisty związek z siłą wyższą. Jeszcze inni szukają sensu życia w kontaktach z naturą lub sztuką.
Jeśli chodzi o debatę na temat religii i duchowości, żadna z nich nie jest z natury dobra lub zła. Duchowość jest szersza i bardziej abstrakcyjna niż religia. Religia posiada określony, konkretny kodeks etyczny, podczas gdy duchowość jest w dużej mierze niedefiniowalna. Jednak obie te metody wierzenia w coś pomagają ludziom wieść szczęśliwe, pełne znaczenia życie.
Różnice między duchowością a religią
Następujące cechy odróżniają osobę duchową od osoby religijnej.
1. Przekonania indywidualne a przekonania grupowe
Duchowość jest samotnym doświadczeniem boskości, podczas gdy religia dotyczy grupy ludzi, których łączy wspólna wiara lub przekonania na temat boskości. Religia ma na celu budowanie charakteru człowieka. Kształtuje przekonania, postawy i działania człowieka, przywiązując wagę do przestrzegania zasad. Łączy to ludzi wyznających tę samą religię, ponieważ mają oni wspólne cechy charakteru i poglądy na życie. Z drugiej strony, duchowość koncentruje się bardziej na indywidualnej duszy każdego człowieka.
W naszym świecie istnieje wiele religii, a jedną wspólną cechą większości z nich jest to, że głoszą ideę, iż ich historia jest właściwa. Jeśli jednak ktoś jest uduchowiony, potrafi wyłowić z każdej religii to, w co wierzy, i połączyć te prawdy, aby stworzyć swój własny zestaw przekonań. Zatem na pytanie: „Czy można być duchowym i religijnym?”, odpowiedź brzmi: „tak – jeśli twoje prawdziwe przekonania są zgodne z daną religią”. Jednak wiele osób uduchowionych wierzy, że ostateczna prawda każdego człowieka jest taka sama, mimo wszelkich różnic między nimi.
Duchowość koncentruje się bardziej na jakości przekazywanego przesłania niż na różnicach w szczegółach oryginalnej historii. Na przykład, podczas gdy chrześcijanie mogą skupiać się na historii Mojżesza i 10 przykazaniach w szczegółach, ktoś, kto jest uduchowiony, może wynieść z tej historii jakieś szersze przesłanie, takie jak bycie wdzięcznym za rzeczy w swoim życiu lub bycie zawsze uczciwym.
Jednak, choć przekonania duchowe każdego człowieka są zazwyczaj wyjątkowe, duchowość często narzuca myśl, że wszyscy ludzie są tacy sami. Świat nie ma granic, ras ani podziałów kulturowych. Ludzkość jest jednością, a u podstaw każdego człowieka leży miłość. Pomimo ewentualnych różnic ideologicznych, wszyscy ludzie mają tę samą świadomość – po prostu wyrażają ją na różne sposoby. Ponieważ istota każdego człowieka jest taka sama, oznacza to, że wszelkie różnice są powierzchowne. Takie rozumienie zachęca ludzi do inspirowania się nawzajem i wspierania na wspólnej drodze do oświecenia.
2. Rozwój przekonań
Zestaw przekonań osoby duchowej ewoluuje w miarę jak uczy się ona więcej poprzez osobiste studiowanie własnej duchowości. Z kolei w religii system wierzeń jest zazwyczaj z góry określony. Uznane autorytety grupy religijnej wzmacniają lub informują o zmianach w ideologii, którą członkowie grupy religijnej mają się kierować.
W ten sposób religia wymaga od ludzi, aby byli posłuszni swoim przekonaniom, trzymając się kurczowo pism świętych lub tego, czego uczą ich przywódcy religijni. Religia często zniechęca ludzi do słuchania własnych instynktów, a zamiast tego uczy ich akceptować i robić to, co im się każe, bez kwestionowania tego.
Z drugiej strony, duchowość uczy ludzi, by stale słuchali swojego wewnętrznego głosu i używali go jako przewodnika do dobrego życia. Duchowość zachęca ludzi do uwolnienia się od posłuszeństwa i konformizmu, by tworzyć własną ścieżkę i podróż w życiu. Z tego powodu ktoś, kto praktykuje duchowość, może nieustannie zmieniać swoje przekonania przez całe życie. Nic nie jest ustalone na stałe, więc to, co ktoś dziś uważa za „dobre” lub „złe”, może się zmienić wraz z nowymi doświadczeniami życiowymi.
3. Duchowość nie ma zasad.
Osoby duchowe często dochodzą do własnych prawd podczas rozwijania swojej duchowości, zamiast podążać za ideologią lub zestawem zasad. Doświadczenie to jest często osobiste i odbywa się na osobności, co pozwala ludziom podążać za własną intuicją i robić rzeczy, które leżą w ich najlepszym interesie.
Chociaż niektóre tradycje duchowe oferują teorie i praktyki, które mają pomóc ludziom w ich podróży, nie powinny być one przyjmowane jako zbiór przekonań. Są one raczej oferowane jako narzędzia dla osób poszukujących duchowości, które mogą pomóc im w rozwoju duchowym.
Z drugiej strony, osoba religijna przyjmuje prawdę określoną przez swoją religię, a prawdy te są często dokumentowane i przekazywane innym. W religii często pojawia się obietnica kary lub nagrody za utrzymywanie wierzeń lub przestrzeganie rytuałów. Natomiast w duchowości nagrodą jest po prostu własny wewnętrzny spokój.
Strach przed karą za swoje czyny jest często głównym czynnikiem w religii. Osoby praktykujące religię obawiają się konsekwencji swojego życia po śmierci. Często ludzie wierzą, że jeśli nie będą żyć zgodnie z zasadami swojej religii, trafią do piekła.
Duchowość natomiast zachęca ludzi do koncentrowania swojej energii na pozytywnych rzeczach i do działania wyłącznie w oparciu o miłość. Kiedy ktoś jest uduchowiony, robi to, co uważa za słuszne, niezależnie od potencjalnych konsekwencji.
Choć duchowość nie grozi karą za życie niezgodne z ustalonymi zasadami, często odnosi się do karmy. Jest to zasada przyczyny i skutku, zgodnie z którą czyjeś działania lub intencje mają bezpośredni wpływ na przyszłość. Oznacza to, że ten, kto żyje w dobrych intencjach i spełnia dobre uczynki, doświadczy w przyszłości szczęścia, podczas gdy życie w złych intencjach może prowadzić do przyszłego cierpienia.
Zastanawiając się, czy jestem religijny lub duchowy, zastanów się, czyich zasad przestrzegasz. Czy polegasz na rytuałach jakiegoś kościoła, które mają cię przeprowadzić przez czas, kiedy twoja wiara zaczyna słabnąć? Czy liczysz na to, że jakaś instytucja uporządkuje za Ciebie Twoje przekonania, czy też sam wybierasz, w co chcesz wierzyć? To ważne pytania, które należy rozważyć, próbując określić, czy jest się religijnym czy duchowym.
4. Pochodzenie przekonań
Osoby duchowe często uczą się i rozwijają swoje przekonania poprzez własne doświadczenia (często metodą prób i błędów). Umożliwia to ludziom odkrywanie własnych prawd bez wyznaczania granic co do głębi zrozumienia. Z kolei osoby religijne uczą się i rozwijają swoje przekonania na podstawie doświadczeń opowiadanych im o założycielach religijnych lub poprzez przypowieści.
Duchowość zachęca ludzi do tworzenia własnej ścieżki, co pozwala im na podjęcie własnej podróży ku oświeceniu. W duchowości odkrywanie siebie nie ma granic. Inspiruje ludzi do zaufania własnemu sercu i podążania za instynktem. Duchowość to po prostu zdolność do uznania, że każdy człowiek jest czymś więcej niż tylko ludzkim ciałem – jest duszą, która ma nieograniczony potencjał. Każda osoba jest w gruncie rzeczy małym bogiem – unikalną i potężną manifestacją istnienia, która służy celowi na tym świecie.
Ludzie duchowi uczą się i rozwijają swoje przekonania w oparciu o własne doświadczenia, podczas gdy ludzie religijni uczą się ich w oparciu o doświadczenia opowiadane im o ich założycielach religijnych.
Jaka jest więc różnica między osobą duchową a religijną? Osoba uduchowiona szuka we własnym wnętrzu właściwego postępowania, a osoba religijna szuka wskazówek na zewnątrz.
Osoby uduchowione potrafią dostosować się do nowych warunków i odkryć dokonywanych w ciągu życia. Są elastyczni w swoich przekonaniach. Główną różnicą między religią a duchowością jest wiara a bycie. Religia kładzie nacisk na treść przekonań wyznawców i na to, jak te przekonania przekładają się na ich codzienne życie. Z drugiej strony, duchowość skupia się na procesie zestrajania się z własnym wnętrzem.
Wnioski
Poszukując Boga – czy to w niedzielnej ławce kościelnej, czy na szczycie góry, patrząc na wspaniały wschód słońca – zwiększamy poczucie szczęścia, spokoju i wdzięczności za życie, które mamy. Religia i duchowość nie są ani tym samym, ani całkowicie od siebie oddzielone. W duchowości można się zastanawiać: „Gdzie znajduję sens życia i jakie są moje prawdziwe wartości?”. Tymczasem w religii powszechne pytania mogą brzmieć: „Co to jest prawda?” oraz „Co jest dobre, a co złe?”.
Oba te zagadnienia nakładają się na siebie, ponieważ każda osoba ma indywidualne doświadczenia, które wpływają na jej sposób myślenia, odczuwania i działania.
Czy jesteś bardziej duchowy czy religijny? Chętnie poznamy Twoje odpowiedzi, więc nie krępuj się podzielić swoimi przemyśleniami w sekcji komentarzy poniżej.
